🦇 Οι τρεις νυχτερίδες και το ρολόι του χωριού

Κάποτε ήταν τρεις νυχτερίδες-βαμπίρ, κρεμασμένες ανάποδα σ’ ένα δέντρο, κάτω απ’ ένα μεγάλο κλαδί. Στο βάθος, ένα παλιό ρολόι χωριού χτυπούσε τις ώρες…

Η πρώτη νυχτερίδα λέει:
— Κορίτσια, πείνασα! Πάω για φαγητό.
Τη χαιρετούν οι άλλες και φεύγει.
Μετά από τρεις μέρες επιστρέφει φουσκωμένη, ευτυχισμένη και… καλοταϊσμένη.

— Πού πήγες;
— Βλέπετε εκείνο το ρολόι; Ε, έχει γύρω του ένα χωριό. Τους δάγκωσα όλους!

Η δεύτερη νυχτερίδα νιώθει την κοιλιά της να γουργουρίζει.
— Ωχ, μου άνοιξες την όρεξη, πάω κι εγώ!

Φεύγει και γυρνάει μετά από τέσσερις μέρες. Ακόμα πιο παχιά, ακόμα πιο τουμπανιασμένη.

— Καλά, εσύ πού ήσουν τόσες μέρες;
— Το βλέπετε εκείνο το ρολόι; Γύρω του είναι το χωριό, αλλά λίγο πιο πέρα… έχει ολόκληρη πόλη. Δάγκωσα τους πάντες εκεί !

— Μπράβο, ρε φιλενάδα! Είσαι άξια νυχτερίδα βαμπίρ!

Η τρίτη, βλέποντας τις άλλες χορτασμένες και ευχαριστημένες, σκέφτεται:
— Ε, πάω κι εγώ! Ήρθε η ώρα μου!

Έφυγε. Κι έλειψε. Ένα μήνα.

Όταν γύρισε, ήταν με γάζες, ράμματα, καρούμπαλα, σαν να πέρασε απ’ το Γενικό Κρατικό με φόρα.

— Τι έπαθες καλέ;!
— Σου επιτέθηκαν οι χωρικοί;

Και απαντάει η τρίτη με αναστεναγμό:

— Βλέπετε εκείνο το ρολόι;
— Ναι!
— Εγώ δεν το είδα!

η εικόνα είναι φτιαγμένη με TN