Μάμ… και μετά Άτα!

Ένας υπέργηρος άντρας, πατημένα τα 95, αποφασίζει να πάει σε ένα μέντιουμ. Είχε μια αγωνία – ή μάλλον μια περιέργεια:

— Πότε θα πεθάνω;, τη ρώτησε κατάματα.

Το μέντιουμ, με ικανότητες που λένε πως πιάνουν και σήμα από τον Άδη, τον κοίταξε τρομαγμένη. Τα μάτια της γούρλωσαν.

— Ο Χάρος είναι ήδη καθοδόν. Έρχεται τώρα να σε πάρει!

Ο γέρος πετάγεται πάνω, τσαντισμένος – «σιγά, μην είναι στο δρόμο!» σκέφτηκε. Βγαίνει στο απέναντι πεζοδρόμιο… και μένει κάγκελο.

Ο Χάρος. Εκεί. Τον κοιτάζει. Ίσια στα μάτια. Ψυχρά και ήρεμα.

Ο παππούς τρέχει. Τρέχει όπως δεν είχε τρέξει εδώ και 40 χρόνια. Γλιστράει, σπρώχνει, ιδρώνει, λαχανιάζει. Πανικός.

Στο δρόμο, βλέπει έναν βρεφονηπιακό σταθμό. Του έρχεται φλασιά:
«Αν μπω μέσα, μεταμφιεστώ σε μωρό… δεν θα με καταλάβει!»

Χωρίς να το σκεφτεί, εισβάλει στο σταθμό. Μέσα, τα μωρά τρώνε αμέριμνα. Καρεκλάκια, κουταλάκια, πανάκια… το απόλυτο καμουφλάζ.

Ο γέρος αρπάζει ένα καπελάκι από την κρεμάστρα, φοράει μια σαλιάρα από τον πάγκο, και κάθεται ανάμεσα στα μικρά. Αρχίζει να τρώει κι αυτός με το κουταλάκι την κρέμα.

Ξαφνικά, ο Χάρος εμφανίζεται δίπλα του. Και τον κοιτάζει.

Ο γέρος, ψύχραιμος μέσα στον ρόλο του, του απαντά σαν μωρό:

— Μαμμμμ… του λέει δείχνοντας το φαγητό!

Ο Χάρος τον κοιτάζει για λίγο και του λέει:

— Εντάξει, κάνε εσύ τώρα το Μαμ… κι εγώ θα σε πάρω μετά… Άτα!