Η Γιορτή του Πατέρα 2025 αποτελεί μια σημαντική αφορμή για να αναλογιστούμε τον ουσιαστικό ρόλο που διαδραματίζουν οι πατέρες στην οικογένεια.

Κάθε χρόνο, η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου αφιερώνεται για να τιμηθεί η πατρική μορφή και η συμβολή της στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Το 2025, η συγκεκριμένη ημέρα πέφτει σήμερα 15 Ιουνίου.

Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές χώρες παγκοσμίως, η Γιορτή του Πατέρα γιορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου.

Η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας έχει τις ρίζες της στον 20ό αιώνα και αποσκοπεί στην εξισορρόπηση της γιορτής της μητέρας με μια αντίστοιχη ημέρα αφιερωμένη στον πατρικό ρόλο.

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εορτές του εκκλησιαστικού έτους και τιμάται πάντοτε την πρώτη Κυριακή μετά την Πεντηκοστή.
Το 2025, εορτάζεται στις 15 Ιουνίου και είναι αφιερωμένη σε όλους τους αγίους – γνωστούς και άγνωστους, αναγνωρισμένους ή αφανείς, που έζησαν και αγίασαν μέσα στην Εκκλησία.

Η εορτή αυτή καθιερώθηκε για να τιμηθεί η πληρότητα της θείας χάριτος και η δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο «εκαθάρισεν» και «εφώτισεν» τους ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Χριστό. Η Εκκλησία μάς καλεί να στρέψουμε το βλέμμα μας σε όλα αυτά τα πρόσωπα που, με τη ζωή, το μαρτύριο, την προσευχή και την ταπείνωσή τους, έγιναν φωτεινά παραδείγματα πίστης και αρετής.

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων έχει επίσης έναν βαθύ προσωπικό και λειτουργικό χαρακτήρα: είναι ημέρα αυτοκριτικής και αφύπνισης, μια υπενθύμιση πως όλοι οι πιστοί καλούνται στην αγιότητα. Γι’ αυτό και η Εκκλησία δεν τιμά μόνο τους “μεγάλους” αγίους, αλλά και εκείνους που έζησαν χωρίς δόξα ή αναγνώριση, κρυμμένοι στην απλότητα της καθημερινότητας.

Είναι, τέλος, και μια ημέρα προσευχής υπέρ όλων εκείνων που αναπαύονται στον Κύριο, μια παγκόσμια μνήμη της Εκκλησίας για τα μέλη της που έφτασαν στον τελικό τους προορισμό: την ένωσή τους με τον Θεό.

Ποιοι τιμώνται 15 Ιουνίου

Σύμφωνα με το εορτολόγιο, στις 15 Ιουνίου τιμώνται επίσης:

Ο Προφήτης Αμώς
Οι Άγιοι Αχαϊκός και Στεφανάς οι Απόστολοι
Ο Όσιος Ιερώνυμος
Ο Άγιος Αυγουστίνος ο Επίσκοπος Ιππώνος
Ο Όσιος Ορτίσιος
Ο Άγιος Ιωνάς της Ιερά Μονής Πεσόνσα

Σε ποιους λέμε «χρόνια πολλά»

Αυγουστίνος, Αυγουστίνα.
Αύγουστος, Αυγουστής, Αυγούστα, Αυγουστία.
Ιερώνυμος, Γερώνυμος, Ιερονύμη, Ιερωνύμη.
Λιβύη, Λίβιος, Λίβας.
Μόνικα, Μόνα.
Ορτίσιος, Ορτίσης, Ορτίσια, Ορτανσία.
Αγαμέμνονας, Αγαμέμνων.
Αγησίλαος, Αγησιλεία.
Αγόρω, Αγορίτσα, Ρίτα.
Αίολος.
Άλκηστις.
Αλκμήνη.
Ανδρομέδα.
Αντιόπη.
Αριστομένης.
Αρθούρος.
Ασημάκης, Ασημίνα.
Βελισάριος.
Βενέτιος, Βενετία.
Βενιζέλος.
Βιολέτα.
Βρασίδας.
Διαγόρας.
Δίκαιος.
Εβελίνα, Έβελιν.
Έκτορας.
Ελβίρα.
Εριφύλη.
Ερρίκος, Έρικ.
Ερωτόκριτος.
Ευαγόρας.
Ευριπίδης.
Ευρυδίκη.
Φαίδων, Φαίδωνας.
Φειδίας.
Φραγκίσκος, Φρατζέσκα.
Γιασεμή, Γιασμίνα.
Γιολάντα.
Γλαύκος.
Ηλέκτρα.
Ιοκάστη.
Ισαβέλα.
Καλομοίρα.
Καλυψώ.
Κανέλος, Κανέλα, Νέλλη.
Κασσάνδρα.
Κίμων, Κίμωνας.
Κίρκη.
Κλάρα.
Κλεάνθης, Κλεάνθη.
Κλέαρχος.
Κλεομένης.
Κομνηνός.
Κρίτων, Κρίτωνας.
Κυβέλη.
Λαέρτης.
Λαοκράτης.
Λογοθέτης.
Λυκούργος.
Λύσανδρος.
Μανταλένα.
Μάνθος, Μανθούλα.
Μίνωας.
Μιράντα.
Μιρέλα.
Μυρτώ.
Ναθαναήλ.
Ναυσικά.
Νεοκλής.
Νεοπτόλεμος.
Νιόβη.
Οφηλία.
Ορφέας.
Όθων, Όθωνας, Οθωνία.
Παγώνα.
Πανωραία.
Περίανδρος.
Πραξιτέλης.
Πυθαγόρας.
Ροδοθέα.
Τερέζα.
Τερψιθέα.
Θέλξη.
Θρασύβουλος, Θράσος.
Τιμολέων.
Άγις.
Αίσωπος.
Αλβέρτος.
Αλκίνοος.
Αμφιτρίτη.
Αναξίμανδρος.
Ανδροκλής.
Αρετή, Αρετούσα.
Εριέττα, Έρη.
Έρρικα.
Γοργίας.
Ήρα.
Ηρώ.
Ιόλη.
Ιπποκράτης.
Κάρολος, Καρολίνα.
Μαλβίνα.
Μέλισσα, Μελίσσα.
Ναπολέων, Ναπολέωντας.
Σεμίνα.
Οδέττη.
Ζώτος.
Αλφρέδος.
Αρμονία.
Ηώ.
Ήβη.
Ινώ.
Κλαίρη.
Λάνα.
Λάρα.
Λίλα.
Λίλιαν.
Μαρίσσα.
Κυρήνη.
Μηλινόη.
Νία.
Ρέα.
Υβόννη.
Βεατρίκη.
Άρια, Άρυα.
Καλλίµαχος.
Κρατερός.
Πολυκράτης.
Πούλια.

πηγή https://www.dnews.gr

Όταν η αφαίρεση γίνεται προσθήκη στο μέσα μας.

Από τη στιγμή που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας – στα πρώτα χρόνια της εφηβείας ή και νωρίτερα – ο κόσμος γύρω μας αρχίζει να τοποθετεί πάνω μας ένα φορτίο προσδοκιών.
Κάποιες είναι εμφανείς: να παίρνουμε καλούς βαθμούς, να έχουμε καλή δουλειά, να «προκόψουμε».
Άλλες είναι πιο υπόγειες: να είμαστε «καλοί άνθρωποι», να μην ενοχλούμε, να μην ξεφεύγουμε, να είμαστε αποδεκτοί.

Καθώς μεγαλώνουμε, αυτή η λίστα διογκώνεται: καριέρα, οικονομική επιτυχία, κοινωνική αποδοχή, όμορφη σχέση, παιδιά, σπίτι, ταξίδια, αυτοπραγμάτωση. Και φυσικά — όλα αυτά πριν τα 35, κατά προτίμηση.

Και ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουμε, δεν ζούμε – τρέχουμε.
Από προσδοκία σε προσδοκία.
Από στόχο σε στόχο.
Σαν να παίζουμε σε video game με πίστες που δεν επιλέξαμε καν εμείς.

❓ Ποιες προσδοκίες μάς υπηρετούν – και ποιες μας εξαντλούν;

Δεν είναι όλες οι προσδοκίες κακές.
Οραματισμός χωρίς πίεση μπορεί να είναι πηγή εξέλιξης.
Αλλά όταν οι επιθυμίες μας γίνονται συνεχής απαίτηση να είμαστε κάτι άλλο, κάτι παραπάνω, κάτι «καλύτερο» —
τότε η προσδοκία δεν μας εξελίσσει· μας ροκανίζει.

Κι εδώ ξεκινά η κρίσιμη ερώτηση:

❗ Αυτό που κυνηγάω — είναι πραγματικά δικό μου;
Ή απλώς μια προσδοκία των γονιών μου, της κοινωνίας, ή ενός 18χρονου εαυτού μου που δεν ξέρει καν τι θέλει;

Πόσες φορές προσπαθούμε να πετύχουμε κάτι, και όταν το φτάνουμε… δεν μας λέει τίποτα;
Γιατί;
Γιατί απλά δεν ήταν δικό μας “θέλω” εξ αρχής.

✅ Πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε την ευτυχία πρακτικά:

Δεν θα καταργήσουμε τους στόχους μας — αλλά θα τους ξαναδούμε με καθαρά μάτια.
Η ευτυχία δεν είναι ούτε ο καναπές, ούτε το κυνήγι με τσίτα τα γκάζια. Είναι ισορροπία, και απαιτεί επίγνωση.

🔍 1. Ανασκόπηση Προσδοκιών

• Πιάσε ένα χαρτί και γράψε όλους τους μεγάλους σου στόχους/θέλω/αγωνίες.
• Για κάθε έναν, ρώτα:
  • «Είναι δικό μου αυτό;»
  • «Ή απλώς συνήθισα να το θέλω επειδή έτσι πρέπει;»

Ό,τι δεν σου ανήκει, άφησέ το. Δεν σε πάει κάπου. Σε τραβάει πίσω.

🪜 2. Μικροί στόχοι – Μεγάλα βήματα

Όποιος στοχεύει στο φεγγάρι χωρίς να κοιτάξει το πεζοδρόμιο, σκοντάφτει.

Αντί να λες «θέλω να αλλάξω τη ζωή μου», ξεκίνα με κάτι μικρό αλλά σταθερό:

• «Θα διαβάζω 10 λεπτά τη μέρα.»
• «Θα βγαίνω μία φορά τη βδομάδα χωρίς το κινητό.»
• «Θα πίνω έναν καφέ με έναν άνθρωπο που με κάνει να γελάω.»

Οι μικρές σταγόνες διαμορφώνουν τη λίμνη.
Δεν χρειάζεται να φτάσεις τα πάντα.
Χρειάζεται να πας ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που σε γεμίζει — όχι σε αυτό που εντυπωσιάζει.

🧘‍♂️ 3. Μείωσε τις προσδοκίες – Όχι τη ζωή

Η μείωση των προσδοκιών δεν είναι ήττα. Είναι λύτρωση.
Όταν μειώνεις το βάρος που κουβαλάς, μπορείς να απολαύσεις τον δρόμο.
Όταν δεν κυνηγάς συνεχώς την επόμενη «επιτυχία», μπορείς να δεις ποιον έχεις δίπλα σου, τι έχεις ήδη κατακτήσει, και τι πραγματικά αξίζει.

✨ Κλείνοντας

Δεν είναι κακό να θες περισσότερα.
Κακό είναι να πιστεύεις ότι δεν είσαι τίποτα χωρίς αυτά.

Η ζωή είναι εδώ. Τώρα. Σήμερα.
Κι αν κάνεις κάθε μέρα λίγο χώρο για τον πραγματικό σου εαυτό,
χωρίς βάρη που δεν σου ανήκουν, χωρίς «πρέπει» που σε πλακώνουν —
τότε θα δεις πως η ευτυχία δεν χρειάζεται πολλά. Χρειάζεται λιγότερα.

Η Παγκόσμια Ημέρα Παιχνιδιού (11 Ιουνίου) είναι εδώ για να μας θυμίσει κάτι που συχνά ξεχνάμε: ότι το παιχνίδι δεν είναι πολυτέλεια για παιδιά, αλλά ανάγκη για όλους.

Σε έναν κόσμο που μας θέλει διαρκώς «σοβαρούς», παραγωγικούς, με πρόγραμμα και στόχους, το παιχνίδι είναι μια ανάσα ελευθερίας. Και όχι, δεν χρειάζεται να βρεις παιδική χαρά για να παίξεις. Μπορείς να τιμήσεις τη μέρα απλά με μια παρτίδα ρακέτες στην παραλία, λίγο beach volley με παρέα, ή το βράδυ με φίλους, σνακ και ένα καλό επιτραπέζιο — από Uno και Αγωνία μέχρι Μπιρίμπα και ό,τι σας κάνει να περνάτε καλά.

Το παιχνίδι, όσο “ανάλαφρο” κι αν φαίνεται, είναι εργαλείο ψυχικής υγείας. Εκτονώνει το άγχος, μας φέρνει κοντά με τους άλλους, δυναμώνει δεσμούς και μας επιτρέπει να ξεχάσουμε —έστω και για λίγο— τον έλεγχο που απαιτεί συνεχώς η ζωή των ενηλίκων. Είναι ο χώρος όπου δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος, απλά παρών.

Αν έχεις ξεχάσει πώς είναι να παίζεις, σήμερα είναι μια καλή ευκαιρία να το θυμηθείς. Και αν δεν έχεις με ποιον, ξεκίνα πρώτα να παίζεις με τον εαυτό σου: με ένα παζλ, ένα χαρτί και μολύβι, μια μπάλα, ένα τραγούδι.

Η επιστήμη μάς έχει πει ήδη αρκετά: το παιχνίδι ενισχύει τη μάθηση, τη συνεργασία, την ενσυναίσθηση. Αλλά δεν παίζουμε για να κερδίσουμε κάτι. Παίζουμε γιατί εκεί, στο παιχνίδι, είμαστε άνθρωποι όπως φτιαχτήκαμε να είμαστε — περίεργοι, χαρούμενοι, ελεύθεροι.

Αν λοιπόν είσαι γονιός, παίξε με το παιδί σου χωρίς σκοπό. Αν είσαι εκπαιδευτικός, δώσε χώρο στο αυθόρμητο. Αν δουλεύεις σε τουρισμό, όπως εγώ κι εσύ, βρες τρόπους να κάνεις την εμπειρία των άλλων πιο “παιγνιώδη”, λιγότερο βιομηχανική. Αν γράφεις, κάνε παιχνίδι τις λέξεις — όχι καθήκον.

Το παιχνίδι είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να εγκαταλείψουμε.

Το παιχνίδι δεν είναι ανώριμο. Το να ζεις χωρίς αυτό είναι που σε φθείρει.

Χρόνια πολλά λοιπόν σε κάθε άνθρωπο που ξέρει να γελά, να παίζει και να χάνει… για πλάκα.