Όχι. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα: ο «χοντρός Βούδας» είναι μια κινεζική λαϊκή παραλλαγή, ενώ ο Ινδός Βούδας ήταν ασκητής, που υπέβαλε τον εαυτό του σε εξαντλητικές νηστείες.

Πρώτα απ’ όλα, ο Βούδας ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Όλες οι ιστορικές πηγές συμφωνούν για την ύπαρξη του Σιντάρτα Γκαουτάμα, γνωστού ως «ο Βούδας» (στα σανσκριτικά σημαίνει «ο Αφυπνισμένος»), ο οποίος γεννήθηκε στα σύνορα Νεπάλ–Ινδίας τον 6ο αιώνα π.Χ., σε μια πλούσια και ευγενή οικογένεια του κλαν Σάκυα (γι’ αυτό αποκαλείται και Βούδας Σακυαμούνι).

Ασκητής, στοικός – όχι καλοφαγάς

Από μικρός, ο Σιντάρτα έδειχνε στοχαστικός και εσωστρεφής χαρακτήρας, ξένος προς το πολεμικό πνεύμα της οικογένειάς του. Στα 29 του εγκατέλειψε την πολυτέλεια του παλατιού για να αναζητήσει την αλήθεια μέσα από τις κακουχίες της ασκητικής ζωής.

Κατά την εξάχρονη σκληρή του προσπάθεια να φτάσει στη φώτιση, υπέβαλε το σώμα του σε εξαντλητικές νηστείες. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι παχύς — και πράγματι σε πολλές ανατολικές απεικονίσεις παρουσιάζεται αδύνατος, ρωμαλέος και ευγενικός στην όψη.

Κι όμως, στη Δύση, η εικόνα που κυριαρχεί είναι αυτή του «χαμογελαστού χοντρού» Βούδα με τη μεγάλη κοιλιά.

Ο “χαρούμενος Βούδας” που δεν ήταν… Βούδας

Ο «χοντρός Βούδας», ή αλλιώς «χαρούμενος Βούδας» (Happy Buddha), είναι στην πραγματικότητα μια λαογραφική κινεζική φιγούρα, βασισμένη στον μοναχό Μπουτάι, που φαίνεται να έζησε τον 10ο αιώνα μ.Χ.

Ο Μπουτάι ήταν εκκεντρικός, καλοφαγάς και γενναιόδωρος – κουβαλούσε πάντα έναν σάκο γεμάτο φαγητά και γλυκά για τα παιδιά. Με την πάροδο του χρόνου θεωρήθηκε πως έφτασε κι εκείνος στη φώτιση, γι’ αυτό και του αποδόθηκε ο τίτλος του «Βούδα».

Η μεγάλη του κοιλιά, που πολλοί πιστοί τρίβουν για καλοτυχία, συμβολίζει τη χαρά, την αφθονία και τη γενναιοδωρία – αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον Σιντάρτα Γκαουτάμα.

Όπως ο Ιησούς και ο Άγιος Βασίλης

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η σχέση μεταξύ του αληθινού Βούδα και του «χαρούμενου Βούδα» θυμίζει αυτή ανάμεσα στον Ιησού Χριστό και τον Άγιο Βασίλη. Ο ένας είναι στωικός, αυτοπειθαρχημένος και προσηλωμένος στην πνευματική αναζήτηση· ο άλλος είναι λαϊκή καρικατούρα που μοσχοπουλιέται σε αγάλματα και μπρελόκ κούπες και κουκλάκια τα Χριστούγεννα.

Κι όμως, λόγω αυτής της πολιτισμικής παρεξήγησης, στη Δύση ο όρος «Βούδας» έγινε συνώνυμο του «παχουλού, καλόβολου σοφού» — κάτι που ο ίδιος ο Σιντάρτα πιθανότατα θα αντιμετώπιζε με ηρεμία, αλλά και ειρωνικό βλέμμα.

Στο κέντρο του Παρθενώνα ξεχώριζε το άγαλμα της προστάτιδας του, Αθηνάς, ύψους σχεδόν 12 μέτρων, σχεδιασμένο από τον διάσημο γλύπτη Φειδία.

Ένα πραγματικά εντυπωσιακό βίντεο που δείχνει τον Παρθενώνα πως ήταν ολοκληρώθηκε δημιουργήθηκε με την βοήθεια της τεχνολογίας, δημιουργώντας μοναδικές εικόνες.

Το βίντεο βασίστηκε στη διδακτορική διατριβή του Dr. Χουάν δε Λάρα και χρειάστηκε τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί με απόλυτη ιστορική ακρίβεια.

Ο Χουάν δε Λάρα, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, συνδύασε πρωτογενείς πηγές, αστρονομικά δεδομένα και προηγμένες τεχνολογίες CGI, προκειμένου να δημιουργήσει μια εντυπωσιακή τρισδιάστατη αναπαράσταση του Παρθενώνα.

Στο κέντρο του ναού βρισκόταν ένα άγαλμα της προστάτιδας του, Αθηνάς, ύψους σχεδόν 12 μέτρων, σχεδιασμένο από τον διάσημο γλύπτη Φειδία.

Γνωστές ιστορικές αναφορές υποδεικνύουν ότι το μνημείο ήταν χρυσελεφάντινο, δηλαδή κατασκευασμένο από χρυσό και ελεφαντόδοντο.

Παράλληλα το εσωτερικό του ναού, το οποίο οι αρχαιολόγοι ονομάζουν «σηκό», είχε διαστάσεις 30 επί 20 μέτρα και οι μαρμάρινοι κίονες περιμετρικά περιόριζαν τον φυσικό φωτισμό, με αποτέλεσμα ο Παρθενώνας να μπορεί να πει κάποιος ότι ήταν σκοτεινός.

πηγή koutipandoras.gr

Ο χθεσινός τελικός της Eurovision, που τελέστηκε στη Βασιλεία της Ελβετίας, ολοκληρώθηκε με μεγαλοπρέπεια και νικητή τον JJ από την αποστολή της Αυστρίας, με ένα καθηλωτικό τραγούδι που συνδύαζε φωνητική δύναμη, θεατρικότητα και ειλικρίνεια. Η νίκη του ήταν απολύτως δίκαιη – ένα παράδειγμα του πώς το ταλέντο και η ουσία ξεπερνούν τον εντυπωσιασμό.

Το φεστιβάλ, πέρα από την άψογη ελβετική οργάνωση (ποιος να το περίμενε από την Ελβετία, έτσι;) και την πολύγλωσση παρουσίαση των οικοδεσποινών, είχε αρκετό χιούμορ, μία δόση camp, ένα πέρασμα του Nemo με κορμάκι τύπου Whitney Spears και, φυσικά, πολλή μελαγχολία. Τα περισσότερα τραγούδια έμοιαζαν φτιαγμένα για να ακούγονται σε loop την ώρα που κοιτάς το ταβάνι και σκέφτεσαι λάθη σου — μια playlist που, αν την αφήσεις πάνω από 40 λεπτά, μπορεί να σε ρίξει σε βαριά κατάθλιψη.

Μια κάποια αντίφαση έφεραν οι βάτες. Ναι, βάτες. Αυτές κυριάρχησαν στους ώμους ανδρικών σακακιών και έδωσαν στην αισθητική του διαγωνισμού έναν αέρα ’80s αλέγκρο μέσα στον γενικό θρήνο.

Την ενδυματολογική κατρακύλα της βραδιάς την πήρε επάξια η Ουκρανία, της οποίας ο τραγουδιστής εμφανίστηκε με outfit που έμοιαζε βγαλμένο από την ντουλάπα της θείας Τούλας στις Σέρρες του Γιώργου Καπουτζίδη. Το μόνο που έλειπε ήταν μια μαρμελάδα τριαντάφυλλο και ένα τηλεκοντρόλ με σεμεδάκι.

Η συμμετοχή του Ισραήλ, παρότι αξιοπρεπής φωνητικά, φάνηκε να φουσκώνει ύποπτα από το televoting. Ένα σκορ που περισσότερο θύμιζε bot swarm παρά φυσική απήχηση. Το τραγούδι δεν ήταν κακό, αλλά όχι και για τις εκατοντάδες ψήφους που έλαβε. Ίσως του χρόνου. Ίσως μετά τον πόλεμο.

Η Κλαυδία, από την πλευρά της Ελλάδας, έκανε εξαιρετική δουλειά: έντονη ερμηνεία, καλή σκηνική παρουσία και τραγούδι με ψυχή. Κατάφερε να μας φέρει στην έκτη θέση, μία από τις καλύτερες ελληνικές επιδόσεις της τελευταίας δεκαετίας. Το κοινό την επιβράβευσε και με το παραπάνω. Αξίζει η αναγνώριση.

Έκπληξη της βραδιάς ήταν η Γερμανία, με ένα χορευτικό κομμάτι στα γερμανικά που – αν και δεν μπήκε δεκάδα – κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις. Παρόμοια και η Αλβανία, η οποία με την ηλεκτρονική της πρόταση έδειξε πως δεν φοβάται να ρισκάρει.

Ιδιαίτερη στιγμή ήταν το mashup των “νικητών της καρδιάς του κοινού”, με τον Baby Lasagna (2ος το 2024) και τον Marco Mengoni (Ιταλία, 4ος το 2023) να μοιράζονται τη σκηνή σε ένα συναρπαστικό πάντρεμα του “Rim Tim Tagi Dim” και του “Due Vite”. Ήταν μια αναδρομή σε χρονιές που ίσως δεν κέρδισαν τη βαθμολογία, αλλά κέρδισαν το κοινό.

Και φυσικά, το κλείσιμο με τον Nemo – νικητή του 2024 – που επανήλθε με το νέο του κομμάτι “Unexplainable”, ντυμένος σαν συναισθηματική Lara Croft σε μουσική περιπέτεια. Κορμάκι, φωνή, λάμψη. Αντιδράσεις υπήρξαν, αλλά ήταν ακριβώς ο τύπος εμφάνισης που κάνει την Eurovision αυτό που είναι: υπερβολική, θεατρική, και ανεξήγητα μαγνητική.

Ο JJ, ωστόσο, ξεχώρισε όχι επειδή προκάλεσε – αλλά επειδή κατάφερε να συγκινήσει. Σαν ένας πιο σεμνός Klaus Nomi με λιγότερο μακιγιάζ και περισσότερη ουσία. Το τραγούδι του απέδειξε ότι η ποιότητα, τελικά, ανταμείβεται.