Όχι. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα: ο «χοντρός Βούδας» είναι μια κινεζική λαϊκή παραλλαγή, ενώ ο Ινδός Βούδας ήταν ασκητής, που υπέβαλε τον εαυτό του σε εξαντλητικές νηστείες.

Πρώτα απ’ όλα, ο Βούδας ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Όλες οι ιστορικές πηγές συμφωνούν για την ύπαρξη του Σιντάρτα Γκαουτάμα, γνωστού ως «ο Βούδας» (στα σανσκριτικά σημαίνει «ο Αφυπνισμένος»), ο οποίος γεννήθηκε στα σύνορα Νεπάλ–Ινδίας τον 6ο αιώνα π.Χ., σε μια πλούσια και ευγενή οικογένεια του κλαν Σάκυα (γι’ αυτό αποκαλείται και Βούδας Σακυαμούνι).

Ασκητής, στοικός – όχι καλοφαγάς

Από μικρός, ο Σιντάρτα έδειχνε στοχαστικός και εσωστρεφής χαρακτήρας, ξένος προς το πολεμικό πνεύμα της οικογένειάς του. Στα 29 του εγκατέλειψε την πολυτέλεια του παλατιού για να αναζητήσει την αλήθεια μέσα από τις κακουχίες της ασκητικής ζωής.

Κατά την εξάχρονη σκληρή του προσπάθεια να φτάσει στη φώτιση, υπέβαλε το σώμα του σε εξαντλητικές νηστείες. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι παχύς — και πράγματι σε πολλές ανατολικές απεικονίσεις παρουσιάζεται αδύνατος, ρωμαλέος και ευγενικός στην όψη.

Κι όμως, στη Δύση, η εικόνα που κυριαρχεί είναι αυτή του «χαμογελαστού χοντρού» Βούδα με τη μεγάλη κοιλιά.

Ο “χαρούμενος Βούδας” που δεν ήταν… Βούδας

Ο «χοντρός Βούδας», ή αλλιώς «χαρούμενος Βούδας» (Happy Buddha), είναι στην πραγματικότητα μια λαογραφική κινεζική φιγούρα, βασισμένη στον μοναχό Μπουτάι, που φαίνεται να έζησε τον 10ο αιώνα μ.Χ.

Ο Μπουτάι ήταν εκκεντρικός, καλοφαγάς και γενναιόδωρος – κουβαλούσε πάντα έναν σάκο γεμάτο φαγητά και γλυκά για τα παιδιά. Με την πάροδο του χρόνου θεωρήθηκε πως έφτασε κι εκείνος στη φώτιση, γι’ αυτό και του αποδόθηκε ο τίτλος του «Βούδα».

Η μεγάλη του κοιλιά, που πολλοί πιστοί τρίβουν για καλοτυχία, συμβολίζει τη χαρά, την αφθονία και τη γενναιοδωρία – αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον Σιντάρτα Γκαουτάμα.

Όπως ο Ιησούς και ο Άγιος Βασίλης

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η σχέση μεταξύ του αληθινού Βούδα και του «χαρούμενου Βούδα» θυμίζει αυτή ανάμεσα στον Ιησού Χριστό και τον Άγιο Βασίλη. Ο ένας είναι στωικός, αυτοπειθαρχημένος και προσηλωμένος στην πνευματική αναζήτηση· ο άλλος είναι λαϊκή καρικατούρα που μοσχοπουλιέται σε αγάλματα και μπρελόκ κούπες και κουκλάκια τα Χριστούγεννα.

Κι όμως, λόγω αυτής της πολιτισμικής παρεξήγησης, στη Δύση ο όρος «Βούδας» έγινε συνώνυμο του «παχουλού, καλόβολου σοφού» — κάτι που ο ίδιος ο Σιντάρτα πιθανότατα θα αντιμετώπιζε με ηρεμία, αλλά και ειρωνικό βλέμμα.

Δίκη της σορού του Πάπα Φορμόζου (816-869) σε πίνακα του Ζαν-Πολ Λοράνς (1870).

Όλοι γνωρίζουμε πως στην ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας υπήρξαν στιγμές… λιγότερο θεόσταλτες και περισσότερο θεότρελες. Καμία όμως δεν ξεπερνά το αλλόκοτο, θεοσκότεινο και απολύτως νεκροκεντρικό επεισόδιο της Δίκης του Πάπα Φορμόζου — γνωστή και ως το Συνέδριο του Πτώματος (Synodus Horrenda, στα λατινικά γιατί ακούγετε ποιο τρομακτικό ).

«Ὁ νεκρός δεδικαίωται» λέει η Γραφή. Μάλλον δεν είχαν ενημερώσει την Καθολική Εκκλησία, ή τουλάχιστον τον Πάπα Στέφανο ΣΤ΄, ότι ισχύει και για παπικά πτώματα. Γιατί το 897, η Ρώμη έζησε ένα από τα πιο φρικιαστικά, αδιανόητα και ταυτόχρονα γελοία επεισόδια της ιστορίας της: τη δίκη ενός νεκρού.

Πώς πεθαίνεις και σε ζητάνε να επιστρέψεις στην δουλειά !

Ο Πάπας Φορμόζος, σεβαστός μέχρι το τέλος της ζωής του, πέθανε ειρηνικά το 896. Κι όμως, μόλις 9 μήνες μετά, ο διάδοχός του, Πάπας Στέφανος ΣΤ΄, αποφάσισε ότι ο μακαρίτης έπρεπε να περάσει από δίκη. Το γιατί; Πολιτικά κόμπλεξ, προσωπική μικροψυχία και μια δόση φανατισμένης παράνοιας. Σου λέει: «Οκ, μπορεί να είναι νεκρός, αλλά δεν θα ξεφύγει έτσι εύκολα.»

Μια δίκη χωρίς υπεράσπιση (ούτε σφυγμό)

Το πτώμα του Φορμόζου ξεθάφτηκε, ντύθηκε ξανά με τα παπικά άμφια και τοποθετήθηκε στον παπικό θρόνο της βασιλικής του Λατερανού. Εκεί, μπροστά σε κοινό, καρδινάλιους και κληρικούς, ο νεκρός «κάθισε» στο εδώλιο και κατηγορήθηκε από τον ίδιο τον εν ενεργεία Πάπα.

Η διαδικασία περιελάμβανε ρητορικές ερωτήσεις, επίσημη απαγγελία κατηγοριών και, για να τηρηθεί το τυπικό, ένας διάκονος που υποδυόταν τη φωνή του πτώματος και απαντούσε στις ερωτήσεις. Ήταν μια τελετή που κυμαινόταν μεταξύ θρησκευτικού παραληρήματος και θεατρικής αποθέωσης του παραλογισμού.

Η απόφαση; Ένοχος. Ο Φορμόζος κρίθηκε ανάξιος του παπικού αξιώματος, όλα του τα διατάγματα ακυρώθηκαν, και σε μια ύστατη «χειρονομία δικαιοσύνης», του έκοψαν τα δάχτυλα με τα οποία ευλογούσε όσο ζούσε.

Μετά, το σώμα — πια ακρωτηριασμένο και εξευτελισμένο — σύρθηκε στους δρόμους της Ρώμης και ρίχτηκε στον ποταμό Τίβερη. Επειδή η σωτηρία της ψυχής δεν αρκούσε· έπρεπε να καθαριστεί και η εικόνα του θεσμού. Έστω και μέσα στο ποτάμι.

Πολιτικά πάθη με ράσα

Ο λόγος πίσω απ’ αυτή τη φρίκη δεν ήταν θεολογικός. Ήταν απλώς πολιτικός. Ο Φορμόζος είχε ταχθεί υπέρ του αυτοκράτορα Αρνούλφου της Καρινθίας, ενώ οι αντίπαλοί του, οι δούκες του Σπολέτο, δεν το ξέχασαν. Ο νέος Πάπας, υποστηριζόμενος από αυτούς, φρόντισε να «ξεπλύνει» το παρελθόν — με τη βοήθεια φορμόλης και προσωπικής εμμονής.

Η φάρσα δεν κράτησε πολύ

Ο λαός της Ρώμης, βλέποντας τον παραλογισμό να ξεπερνά κάθε όριο, εξοργίστηκε. Ο Πάπας Στέφανος φυλακίστηκε, καθαιρέθηκε και λίγο αργότερα πέθανε στη φυλακή – πιθανόν δολοφονημένος. Η σορός του Φορμόζου, ανασύρθηκε από τον Τίβερη και επανατάφηκε με τιμές. Οι αποφάσεις του «Συνόδου του Πτώματος» ακυρώθηκαν, και η Εκκλησία προσπάθησε να ξεχάσει τη ντροπή.

Το μόνο θαύμα: το πώς το επέτρεψαν

Το πραγματικό θαύμα δεν είναι ότι ξεθάφτηκε ένας πάπας. Είναι ότι τόσοι κληρικοί στάθηκαν και παρακολούθησαν μια τέτοια δίκη χωρίς να σηκωθούν να φύγουν. Ο θρησκευτικός θεσμός, υποτίθεται, είναι χτισμένος πάνω στη συγχώρεση και την αιώνια ανάπαυση. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, η Εκκλησία απέδειξε πως ούτε ο θάνατος δεν σου εξασφαλίζει γαλήνη — όταν πίσω από το ράσο υπάρχει μίσος, εγωισμός και εξουσιομανία.

Στο κέντρο του Παρθενώνα ξεχώριζε το άγαλμα της προστάτιδας του, Αθηνάς, ύψους σχεδόν 12 μέτρων, σχεδιασμένο από τον διάσημο γλύπτη Φειδία.

Ένα πραγματικά εντυπωσιακό βίντεο που δείχνει τον Παρθενώνα πως ήταν ολοκληρώθηκε δημιουργήθηκε με την βοήθεια της τεχνολογίας, δημιουργώντας μοναδικές εικόνες.

Το βίντεο βασίστηκε στη διδακτορική διατριβή του Dr. Χουάν δε Λάρα και χρειάστηκε τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί με απόλυτη ιστορική ακρίβεια.

Ο Χουάν δε Λάρα, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, συνδύασε πρωτογενείς πηγές, αστρονομικά δεδομένα και προηγμένες τεχνολογίες CGI, προκειμένου να δημιουργήσει μια εντυπωσιακή τρισδιάστατη αναπαράσταση του Παρθενώνα.

Στο κέντρο του ναού βρισκόταν ένα άγαλμα της προστάτιδας του, Αθηνάς, ύψους σχεδόν 12 μέτρων, σχεδιασμένο από τον διάσημο γλύπτη Φειδία.

Γνωστές ιστορικές αναφορές υποδεικνύουν ότι το μνημείο ήταν χρυσελεφάντινο, δηλαδή κατασκευασμένο από χρυσό και ελεφαντόδοντο.

Παράλληλα το εσωτερικό του ναού, το οποίο οι αρχαιολόγοι ονομάζουν «σηκό», είχε διαστάσεις 30 επί 20 μέτρα και οι μαρμάρινοι κίονες περιμετρικά περιόριζαν τον φυσικό φωτισμό, με αποτέλεσμα ο Παρθενώνας να μπορεί να πει κάποιος ότι ήταν σκοτεινός.

πηγή koutipandoras.gr